Dit is een nieuw tegeltje. Het valt mij steeds meer op dat mensen als ze komen voor de lessen die ik geef, al helemaal lijken te weten hoe het zit. Dan vraag ik mij af: kom je hier om te leren, of wil je gewoon bevestigd worden in wat je al ‘denkt’ te weten. Nu hadden we deze week weer zo’n ervaring waar ik graag wat meer in wil verduidelijken. Veel van de mensen die ergens al weten hoe het zou moeten (met name in mijn geval) hoe ik les zou moeten geven, hoe ik het hoor te zeggen of hoe ik het hoor te doen enz. enz. In ieder geval vinden veel mensen mij een bedreiging van hun geloofswaarden of dit nu religie is of spiritualiteit. De weerstanden van mensen op ‘nieuwe’ lessen is overal hetzelfde. Wat is dit nu Echt in de mens? Vaak zie ik dat ze bang zijn betrapt te worden of dat ze liever toch de persoon blijven waarmee ze al hun hele leven leven. Niet omdat ze er per definitie gelukkig mee zijn, maar gewoon omdat het makkelijk lijkt. In die zin zou je kunnen zeggen dat de mens als het gaat om zichzelf en het Leven te leren kennen lui is geworden.
Na de ervaringen die ik heb van de afgelopen 40 jaar, wil ik toch graag laten weten dat er verschrikkelijk veel lessen gegeven worden die jou in essentie niet verder brengen. Vaak zijn die lessen al zo vaak gegeven dat mensen ze als waarheid zijn gaan geloven. Een super pijnlijke is bijvoorbeeld: ‘je moet je hart volgen.’ Als je hele hart verkrampt is van de pijn en verdriet waar heb je het dan over. Volgende: ‘je moet het loslaten.’ Dat impliceert al dat je iets vast hebt en nu? Of ‘dat moet je gewoon accepteren.’ Wat een dooddoener letterlijk van ons verlangen. En zo is er veel wat mensen zijn gaan geloven. Nog een: ‘als je het zo zegt dan luister ik naar je’ of’ ‘ik kan je niet horen want jij praat met een intonatie.’ Hoe kom je op deze manier nou echt verder in je ontwikkeling met mensen? Je moet overal aan voldoen ook al lijkt het allemaal soms zo liefdevol. Als we maar veel knuffelen zit het wel goed. Dat wil natuurlijk helemaal niet zeggen dat je Echt contact met iemand hebt. Nog zo’n vreselijke: ‘als ik jou behandel dan gaat de universele energie door mij heen. Ik heb daar geen invloed op, ben er dus ook helemaal niet verantwoordelijk voor wat het met jou doet. Want de universele energie weet wat die moet doen.’ Pardon? Die weet dus wat ik nodig heb? Of ‘alles zit al in je, als je maar goed luistert van binnen dan weet je alles.’ Dit is toch ongelooflijk saai? Dan zou iedereen alles weten en geen eigen detail hebben? ‘Je kan jezelf leren kennen als je alleen bent en alles alleen kunt.’ Dit is zo verouderd dat is nog nooit iemand gelukt. Je leert jezelf en het meer van jezelf alleen kennen in de interactie met andere mensen.
Dan komt weer de vraag: wat beweegt ons als mens? Is het de Liefde, de massa of onze wil? Willen we geloven wat we hopen? Of hopen we wat we geloven ? En zo zit je gevangen in je eigen gecreëerde Hoop of gevangen in je eigen ideeën over Geloof. Hoe kom je hieruit als je hier aan voorbij wil komen? Het enige blijft dan altijd weer, blijf IN beweging op zoek naar de absolute ervaring van de oorsprong van Leven, jouw Leven. Zet het nergens vast in een of ander idee, Geloof of Hoop. Zodra iets niet meer in beweging is, ga je er een ding van maken, waardoor je ontwikkeling een bepaalde kant opgaat. En iedere kant loopt letterlijk dood.
Tijdens een van onze meditaties vertelde een nieuwe gast dat er wereldwijd meditaties gegeven werden voor vrede. Ze vergeleek het met wat wij aan het doen waren en bedacht dat wij daar ook aan mee moesten doen. Ik reageerde dat al jaren, zeker 30 jaar, mensen bezig zijn en dat het schijnbaar niet echt werkt. En ik legde uit waarom het niet werkt. Zolang mensen niet in waarheid met elkaar contact hebben in en met de materie kunnen wij geen echte beweging op gang brengen om Vrede te realiseren. Ze was erg boos en vond dat ik haar hoop de grond in heb geboord. Ze was en is er van overtuigd dat als we ons allemaal afstemmen op het universum de vrede wel komt. Ze geloofde ook echt dat deze meditaties hartstikke nieuw zijn. Helaas wilde ze dit als waarheid blijven geloven en erop blijven hopen dat het universum ons als vanzelf vrede geeft. Waarom hebben wij dan een VRIJE wil als mens? Wij hebben onze eigen keuzes nodig, ons ware contact met elkaar wanneer we dienstbaar willen zijn aan het universum. In ons is het Universum aanwezig, maar niet als een alwetende God, maar een mogelijkheid om te leren als mens God te zijn. Dit kunnen we alleen met elkaar als mensen.
Recente reacties